ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

: United States of Amoralism

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Όταν ο τέως Γιωργάκης και νυν Γιώργος, χθεσινός George και αυριανός Γώγος, εγγονός του Γεωργίου και υιός του … «πτσαρα-Αντρέα» – απαντώντας στην ερώτηση «πως θα υλοποιήσει τα όσα προεκλογικώς υποσχόταν» – έλεγε ότι «…λεφτά υπάρχουν», στην παρέα μας άρχισε να κοιτάει ο ένας τον άλλον …καχύποπτα! Ο τραπεζίτης Θωμάς έριξε μια φαρμακερή ματιά στον εφοπλιστή Κωσταντάρα, ο χρηματιστής Μπάρλας διεσταύρωσε καχύποπτα το βλέμμα του με τον εκατομμυριούχο επιχειρηματία Σίφουνα και ο βαρώνος των μίντια Φανός κάρφωνε τον μεγαλοεπενδυτή Προεστό.

Ξέραμε ότι, προφανώς, δεν εννοούσε πως τα λεφτά υπάρχουν στις τσέπες κάποιων εκ των «εκλεκτών» συναδέλφων του, υπουργών των κυβερνήσεων στις οποίες συμμμετείχε (και συμμετείχε σε ΟΛΕΣ) ή των παρατρεχαμένων αυτοίς, πρώτον γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν αντισυντροφικό ως σκέψη και δεύτερον γιατί όλοι γνωρίζαμε ότι ο «σοσιαλιστικός» νοσφισμός του δημοσίου πλούτου, στα πλαίσια της δικομματικής …δικαιοσύνης, είναι αναμφισβήτητα …θεάροστος – ως αντίποδας στο «φιλελεύθερο» πλιάτσικο – αντικατοπτρίζεται δε στο νοηματικό υπόβαθρο του γνωστού συνθήματος «ο αγώνας τώρα …ξεχρεώνεταιώνεται», που εξέθρεψε και έκανε …θρεφτάρια γενεές …φ-αγωνιστών.

Ούτε, φυσικά, είχε στο νού του όλο εκείνο το περίεργο πλήθος των αφισοκολλητών, αβανταδόρων, αυλοκολάκων, αστρολόγων, συμβούλων, μεσαζόντων, σκωλήκων, γυμνοσαλιάγκων, χρυσοκανθάρων και άλλων πρασίνων όντων, κακεντρεχώς αποκληθέντων …«πρασινοφρουρών», που δίκην βδελλών …απομυζούσαν τον δημόσιο κορβανά, γιατί πίστευαν ότι όλοι τους είχαν ραντεβού με την ιστορία και την μαρμίτα!

Ασφαλώς και δεν υπαινίσσετο τις «ντόμπρες» αρπαχτές ενίων στελεχών, αυτές που μεγαλόψυχα συγχωρούσε ο αιθεροβάμων πατήρ του, ούτε τους αετονύχηδες του χρηματιστηρίου, ούτε τις …σφεντόνες που πληρώναμε για …διηπειρωτικούς πυραύλους, τα υποβρύχια που έπλεαν μονόπαντα, ούτε τους δρόμους που αν φτιάχνονταν όσο κόστιζαν θα έφταναν ίσαμε το φεγγάρι, ούτε τα λυκόρνια που στρογγυλοκάθονταν στις ΔΕΚΟ κοροϊδεύοντας την κοινωνία, ούτε άλλα παρεμφερή φαινόμενα γιατί – όταν συνέβαιναν όλα αυτά – ο μικρός (τότε) Γιωργάκης έπαιζε τον… Πήτερ Παν στο Υπουργείο Εξωτερικών! Οπωσδήποτε δεν εννοούσε τους μιζαδόρους των παντοίων υπηρεσιών του δημοσίου, ούτε τους …«γαλαντόμους» προμηθευτές του, γιατί στον κύκλο των συναναστροφών του το λήμμα «μίζα» δεν υπήρχε με άλλη έννοια πλην εκείνης που συναντάμε στη μηχανολογία, καίτοι όλος ο κόσμος, και τότε και τώρα, «…δουλεύει μηχανές»!

Προφανώς, ο κοινοβουλευτικός του πολιτισμός και η έμφυτη ευγένειά του δεν του επέτρεπαν να υπονοεί ότι αντίστοιχο χρήμα πήγε και στις τσέπες των πολιτικών του αντιπάλων και συγκεκριμένα εκείνων με τους οποίους το κόμμα του παίζει αενάως το παιγνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι», που –σημειωτέον – μετά την μεταπολίτευση και λόγω των αμαρτιών της αστυνομίας – μετονομάστηκε σε …«κλέφτες και κλέφτες»! Άλλωστε, ακόμα και αν ο φέρελπις κωπηλάτης δικαιολογούσε στο έπακρο την αφέλεια για την οποία λοιδορείται, δεν θα ήταν τόσο …βούφος ώστε να πιστεύει πως το προανεφερθέν ληστροπολιτικό συνονθύλευμα βενετοπράσινων δεν θα είχε φροντίσει για την ασφάλεια των «κεκτημένων» του!

Ποιους εννοούσε άραγε ο ποιητής Μακακόφσκι λέγοντας ότι «…λεφτά υπάρχουν!»; Έπρεπε να περάσουν οχτώ δραματικοί μήνες, να βγει η χώρα ζητιανιά στην Ευρώπη, να φιλήσουμε τα χαβαρόπανα της …πολυκαιρισμένης τουλούπας που ακούει στο Μέρκελ, τα λιμπά του χλεμπονιάρη συζύγου της Κάρλας, να μας φάνε οι κερδοσκόποι τύπου Σόρος και να πέσουμε τελικά στα νύχια των γυπών του Δ.Ν.Τ., για να «επιβεβαιωθούν» τα λεγόμενα του «ποιητού» πως τα λεφτά …πράγματι υπάρχουν και πως τα έχουν, ποιοί άλλοι, οι συνήθεις …ύποπτοι, οι εργάτες, οι …μισθωτοί και οι …συνταξιούχοι!

Επιτέλους, να και μια κυβέρνηση με ανθρώπινο πρόσωπο, με κοινωνική ευαισθησία, με αγάπη για τον άνθρωπο του μόχθου, με φροντίδα για τη νεολαία, με στοργή για τα …περήφανα γηρατειά, έστω κι αν χρειάστηκε η παρέμβαση ενός διεθνούς οργανισμού για να αναδείξει το …σοσιαλιστικό της προφίλ! Είχε ανησυχήσει ο διεθνής καπιταλισμός με τα δεινά που τράβαγαν από τους …εργάτες, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους – για πολλές δεκαετίες – οι βιομήχανοι,οι έμποροι, οι εργαλάβοι, οι μεγαλοεκδότες, οι πολυεθνικές, οι μεγαλογιατροί, οι μεσάζοντες και η νομενκλατούρα της πολιτικής με τα συμπαραμαρτούντα μαγαζιά της. Τα βόρεια προάστια κόντευαν να ερημοποιηθούν, το Κολωνάκι να γίνει …Κολωνός, η Μύκονος να γίνει Μακρόνησος και η Ελβετία …Γκουαντάναμο! Έτσι λοιπόν επέπεσε μια βιβλική κατραπακιά (και έπονται χειρότερες) για να μάθει επιτέλους αυτή η βρομερή τάξη των εξαθλιωμένων το κακό που έκανε στη χώρα, αρνούμενη να συνηθίσει το …σολομό και το χαβιάρι. Είχε κάνει κάποιες προσπάθειες ο Άκης να βάλει στην καθημερινότητά της την σαμπάνια, αλλά απέτυχε και τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι της αφάνειας, μέσα στην εσχάτη …«ένδεια» και πάνω στο άνθος της ηλικίας του!

Θα μας πάρει λίγο καιρό για να το συνηθίσουμε, αλλά τα μέτρα κινούνται προς τη …σωστή κατεύθυνση. Από τη στιγμή που οι εργαζόμενοι των 700 €, οι συνταξιούχοι των 500 € και οι «υψηλόμισθοι» των 1.500 € δεν κατάφεραν, λόγω κεκτημένης …εγκράτειας, να φάνε τα τέσσερα ΚΠΣ και τα εκατόν δέκα τέσσερα δάνεια, η σύγκλιση με την ΕΟΚ ήταν εκ των πραγμάτων ανέφικτη! Τι απέμενε λοιπόν; Η σύγκλιση προς τα κάτω! Με την Κίνα, με τη Βουλγαρία, με την Αλβανία και άλλες …υψηλού βιοτικού επιπέδου χώρες, έτσι ώστε να μην κοκορευόμαστε ότι ανήκουμε στην ελίτ της Ευρώπης. Όσο για τους νέους, από τη γενιά των 700 € θα μετακυλίσουν στη γενιά των 500 και, αν δεν τα έχουν …τετρακόσια, θα δουλεύουν οχτάωρο για …300! Ε, εάν αυτό δεν είναι κοινωνικό πρόσωπο για μια σοσιαλιστική κυβέρνηση, τότε ας κοινωνικοποιήσει την …Άντζελα για να μας φτιάξει τη διάθεση!

Τις πταίει, λοιπόν;

Η Δεξιά, που μέχρι την ύστατη στιγμή και λίγο πριν βάλει την ουρά της στα σκέλια, διόριζε, μοίραζε, έτρωγε και ξεπούλαγε, κάνει τώρα την ανήξερη και ωρύεται για τις αστοχίες του ΠΑΣΟΚ που παρέδωσε τη χώρα στα νύχια του Ταμείου. Πολύ γρήγορα δεν ξέχασε το σκάνδαλο των «ομολόγων» και το …βάτεμα του δημοσίου συμφέροντος στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου; Ή μήπως δεν ήταν η παράταξη που μέχρι το 1981 είχε αποκλεισμένο από το Δημόσιο το 60 % των Ελλήνων, λόγω …κοινωνικών φρονημάτων; Αντί να βρουν ένα βόθρο και να χώσουν όλοι τα κεφάλια τους μέσα, τουλάχιστον για μια τετραετία, βγαίνουν ανενδοίαστα στα κανάλια για να υπερασπιστούν το «έργο» τους. Δηλαδή, το γεγονός ότι έδωσαν τη χαριστική βολή στη χώρα όταν αυτή έπνεε τα λοίσθια! Για έξη χρόνια, η λεγόμενη επανίδρυση του κράτους δεν σήμαινε τίποτε περισσότερο από την περαιτέρω διόγκωσή του με αχρείαστους – και εν πολλοίς άχρηστους – υπαλλήλους, τη συνέχιση του ξεχαρβαλώματός του και την άνευ προηγουμένου σύλησή του.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ, που ελάχιστα διαφέρει από το χθεσινό, συμπεριφέρεται σαν να βγήκε από παρθενογένεση και σαν να έχει πάθει καθολική αμνησία. Λες και δεν είναι αυτό που κυβερνούσε τη χώρα για δεκαοχτώ (περίπου) χρόνια και ενώ είχε την ευκαιρία, λόγω του πακτωλού των επιδοτήσεων (Μεσογειακά Προγράμματα και τρία Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης), να απογειώσει την Ελλάδα, στην ουσία την διέλυσε υπερχρεώνοντάς την και φτιάχνοντας εύπορους κάποιους ανίκανους κωλογλύφτες, πλούσιους κάποιους αεριτζήδες, και πλουσιότερους κάποιους …εκ παραδόσεως πλούσιους. Το ήδη αναποτελεσματικό δημόσιο το έκανε αναποτελεσματικότερο, δημιουργώντας παραδιοίκηση μέσα στη διοίκηση, με το θεσμό των «συμβούλων», και καταστρατηγώντας κάθε έννοια αξιοκρατίας και δημοσιοϋπαλληλικής δεοντολογίας. Τί να πρωτοθυμηθεί και πόσο να θυμώσει κανείς; Τα μεγαληλεπήβολα προγράμματα των «αγροτοβιομηχανικών» συνεταιρισμών που καταχρέωσαν τις οργανώσεις και γέμισαν τις τσέπες των προέδρων και των συμβουλίων τους, ρίχνοντας στον Καιάδα τις επιδοτήσεις της πρώτης πενταερίας και οδηγώντας το συνεταιριστικό κίνημα ολοταχώς προς τα πίσω; Τις «προβληματικές» επιχειρήσεις (ΠΕΙΡΑΪΚΗ – ΠΑΤΡΑΪΚΗ, ΑΓΕΤ κ.α.) που «κοινωνικοποιήθηκαν» για να «διασωθούν» και έζησαν υπολειτουργούσες για έξη χρόνια (1983-1989), κοστίζοντας στο κράτος όσο θα κόστιζαν μαζί η Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, το Μετρό της Αθήνας, το αεροδρόμιο των Σπάτων και οι αυτοκινητόδρομοι; Τα δωράκια-ρεμούλες κάποιων επιόρκων …green – golden boys της εποχής; Τη διόγκωση του δημόσιου τομέα και την εξοργιστική διαφοροποίηση των προνομίων των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ και ορισμένων Υπουργείων, στα πλαίσια του …ηρωϊκού συνθήματος «Τσοβόλα, δώστα όλα!»; Το 1981 πήραν το Δημόσιο Χρέος (Δ.Χ.) στο 31,2% του ΑΕΠ και το παρέδωσαν το 1981 στο 80,7%!

Θέλετα να ρίξετε μια ματιά στη διαχρονική εξέλιξη του Δ.Χ. (ως ποσοστού του ΑΕΠ), χωρίς τις υλακές και τια φληναφήματα των «δημίων» της χώρας μας, γαλάζιων και πράσινων, έτσι ώστε ανεπηρέαστοι να επιμερίσετε τις «πολιτικές» (τις άλλες ξεχάστε τις) ευθύνες σε καθέναν από δαύτους;

1974: 22,5% του ΑΕΠ

1981: 31,2 % του ΑΕΠ

1987: 56,1 % του ΑΕΠ

1990: 80,7 % του ΑΕΠ

1993: 111,6 % του ΑΕΠ

2004: 108,5 % του ΑΕΠ

2008: 97,2 % του ΑΕΠ

2009: 115,1 % του ΑΕΠ

2010: 133,0 % του ΑΕΠ (εκτίμηση)

Ισοπαλία ανευθυνότητας, διαγκωνισμός αχρηστίας, διελκυνστίδα αβελτηρίας; Διαλέξτε και πάρτε, ότι και να πείτε δίκαιο θα έχετε! Με το ΠΑΣΟΚ να τα κάνει μπάχαλο στην πρώτη συνεχόμενη διακυβέρνησή του (1981-1989) και τη Νέα Δημοκρατία να έχει το ξεσάλωμά της τόσο κατά την …παλινόρθωσή της (Γκαντέμης, 1991-1993) όσο και κατά το Μπουχέσειο άσμα της (2004-2009), η οικονομία της χώρα εξασθένησε σε τέτοιο βαθμό που γίναμε έρμαιο των διαθέσεων των διεθνών κερδοσκόπων, χωρίς πολλά περιθώρια αντίδρασης, για να πέσουμε τελικά στη γκιλοτίνα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, χάνοντας έτσι την εθνική μας κυριαρχία. Και σήμερα έρχονται αμφότεροι οι θύτες να βυσσοδομήσουν επάνω από το πτώμα της εκτελεσμένης Ελλάδας, ανελεύθερης πλέον και προτεκτοράτο του διεθνούς κεφαλαίου, άγνωστο για πόσα χρόνια και χωρίς τη βεβαιότητα ότι δεν μας περιμένουν ακόμα χειρότερα! Σαν να έχει τάχα καμμία σημασία, όταν έχεις δυο μαχαίρια καρφωμένα στην καρδιά σου, ποιό από τα δύο έχει χωθεί πρωτύτερα ή βαθύτερα! Ο μεν οιονεί πρωθυπουργός προσπαθεί να μας πείσει ότι μας …έσωσε, ρίχνοντας το κρίμα στους πολιτικούς του αντιπάλους, η δε Καλαματιανή δεξιάτζα οδύρεται, τάχα μου, για την προσφυγή στο Δ.Ν.Τ., αγνοώντας ότι ο μπουχέσας πρώην αρχηγός του ήταν αυτός που έμπηξε την τελειωτική μαχαιριά! Χέρι χέρι (και χωρίς τον …Καρατζαφέρη) κατάφεραν την μοναδική (αρνητική) παγκόσμια «πρωτιά»: να κάνουν τον Έλληνα παγκόσμιο πρωταθλητή στο δημόσιο κατά κεφαλή χρέος με το ποσό των 27.746 $. Ευτυχώς που η σύζυγός μου ως Σλοβένα χρωστάει μόνο 3.635 $, ευρισκόμενη τελευταία στο σχετικό πίνακα και κρατώντας έτσι την …οικογενειακή ισορροπία!

Αραιά και που, από δω κι από κει, ακούς κανένα ξεθυμασμένο και με το τσιγκέλι βγαλμένο «συγγνώμη». Σπανιότερα εκφέρεται και η περίφημη «ανάληψη πολιτικής ευθύνης»! Μάλιστα, η ανάληψη ευθύνης, θεωρείται για το ξετσίπωτο πολιτικό μας σύστημα, και ως …ανδραγάθημα! Να τη βράσω και τη μία και την άλλη. Τίποτε από τα δύο δεν μαγειρεύεται και δεν μπαίνει στο τραπέζι του συνταξιούχου των 500 €, δεν πληρώνει ενοίκια και λογαριασμούς, δεν σπουδάζει παιδιά, δεν γίνεται …«φακελάκι» για το σαθρό σύστημα που υπέθαλψαν, δεν δίνει φτερά στα όνειρα των παιδιών και δεν ανοίγει χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον τους. Μιλάμε για τα δικά μας παιδιά! Για τα παιδιά εκείνων που αφού μόχθησαν μια ζωή με τον άλφα ή βήτα τρόπο, βαδίζοντας τώρα προς τη δύση του βίου τους και παίρνοντας μια σύνταξη των ±1.500 €, έφτασαν να θεωρούνται «προνομιούχοι», ενώ δεν κάνουν τίποτε παραπάνω από το να τρέχουν πίσω από τους λογαριασμούς και τις ανάγκες τους, σε μια σισύφια καθημερινή προσπάθεια και «χτυπώντας ξύλο» να μην αρρωστήσουν. Θα ήταν ιεροσυλία να πούμε για τις κατώτερες συντάξεις ή τους μισθούς πείνας, που και όμως πάλι κουτσουρεύονται, μιας κι έτσι τα κατάφεραν οι «ταγοί» μας. Αυτοί φυσικά, μαζί με το υπόλοιπο μπλοκ εξουσιών, έχουν φροντίσει για την πάρτη τους και για τα μούλικά τους, για δέκα ζωές, ακόμα και αν η χώρα βυθιστεί σαν την Ατλαντίδα. Είναι, άλλωστε, το μόνο πράγμα για το οποίο κόπτονται. Για όλα τ’ άλλα, γαία πυρί μειχθήτω!

Αφού, λοιπόν, δεν αυτοκτονούν – όπως θα έκανε ένας αξιοπρεπής Ιάπων – ή δεν αποχωρούν από την πολιτική, όπως ίσως θα έκανε ένας εύθικτος Ευρωπαίος, ας κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο άπαντες, εδώθεν κακείθεν, και ας μην μας πρήζουν περαιτέρω τα ούμπαλα με τις παπαρολογίες τους! Αρκετά τους φάγαμε στη μούρη για τόσα χρόνια, τις δε συγγνώμες τους ας τις κάνουν μασούρι και ας τις βάλουν στο «ορθό» τους, γιατί ποτέ δεν ορθοτόμησαν τις ανάγκες του λαού τον οποίον κλήθηκαν να υπηρετήσουν, αλλά τις ανάγκες τις προσωπικές τους και του σιναφιού τους. Κυρίως όμως, φροντίζοντας για τη διατήρηση της πολύφερνης εξουσίας, δεν φρόντισαν να δώσουν στο λαό ένα όραμα και μια κατεύθυνση, αλλά, στα πλαίσια της πελατειακής τους σχέσης, να τον «χαϊδεύουν» και να τον αποκοιμίζουν – με την ικανοποίηση των ατομικών του επιδιώξεων – παραγκωνίζοντας έτσι και αγνοώντας το συνολικό καλό. Μέσα σ’ αυτό τον φαύλο κύκλο, φανατικοί μπορεί να είναι μόνο οι φιλοτομαριστές και οι ηλίθιοι…